Kort verhaal

Ik schrijf geregeld korte verhalen.

Ooit ben ik begonnen op de basischool O.B.S. De Horst in Spijkenisse waar ik ben opgegroeid.

Ik herriner mij groep 6, daar had ik altijd een extra schriftje waarin ik mijn verhalen kon opschrijven.

Een van mijn verhalen ging over een muizenfamilie, een van de muizen raakte verdwaald kwam in aanraking met een kat. Een spannend verhaal. Helaas heb ik dat schrift niet meer.

Ik schrijf tot op heden nog steeds, ik wissel af van  schrijven op papier en op mijn telefoon. Maar ook op mijn Ipad en laptop.

Soms maak ik korte verhalen en voeg deze later weer samen.

Onderstaande is een verhaal gebundeld uit 3 korte stukken.

Tom & Irene

Tom en Irene zijn al een paar jaar samen. Hun huis hebben ze enkele maanden geleden samen gekocht. Alles leek rozengeur en maneschijn voor het gelukkige koppel.

Op een zonnige zondagmorgen liep de buurman liep voorbij met zijn hondje en hoorde Irene.

De deur in huis werd dicht geslagen en de dreun van de deur galmde door heel het huis.

"Het is niet mijn schuld, hoe! Wat Waarom?? Ik was te jong om het te beseffen"!! Riep  Irene tegen zichzelf. Ze stampvoet de woonkamer boos door.

Tom kwam net binnen van de nachtdienst. 

Ze keek hem aan en hij keek terug.

Snel ging ze op de bank zitten, pakt haar kopje thee en probeerde te doen alsof er niks aan de hand was.

"Er is wat met je ik zie het" hij kijkt haar aan en probeert haar blik op te vangen. 

"Er is niks" maar de klank in haar stem bevalt hem niet.  Ze keert hem de rug toe en probeert haar tranen niet te laten vloeien.

Kwaad stapt hij op haar af "verdomme Irene, waarom zeg je het nou niet!!

Hij pakt haar bij de schouder vast en het lukt niet om haar om te draaien.

Zijn toon verandert in zijn stem. "Rustig maar. Ik ben niet boos.

Maar alsnog probeert Irene de schijn op te houden.

Hij draait zich om, gefrustreerd en met zijn handen in zijn haar ijsbeert hij de kamer door. 

Irene staat op en slaat haar armen om hem heen. "Wees nou asjeblieft niet boos"

"Vertel me dan wat er is. Irene ik hou van je en ik kan het niet aanzien dat je verdriet heb"

 Hij draait zich naar haar om, dar staat ze en haar grote bruine bambi ogen kon hij niet weerstaan.

Hij bedaarde en hij trok haar naar zich toe en klemde haar tegen zich aan. 

"Weet je nog dat ik zo een last van hoofdpijn heb de laatste paar maanden?? 

Hij kijkt haar aan en ziet dat haar ogen al volschieten. "Wat dan?"

"Ik heb een aantal dagen geleden wat testen moeten doen, ik had het je nog niet willen vertellen zonder dat ik precies wist waar ik aan toe was.
De angst in hem slaat toe "wil je zeggen dat ......?

Irene zakt ineen "ja Tom er is een tumor in mijn hoofd en ze willen me opereren" ze heeft haar handen in haar gezicht om de tranen weg te vegen en Tom knielt bij haar neer. "Ik zal je niet in de steek laten,  hoor je me!!

Hij slaat zijn armen om haar heen. "Wanneer moet je gaan?
"Overmorgen" zucht ze uit.
"Ik zal je bijstaan, geloof me. Hoe dan ook, ik laat je niet alleen!

Irene werdt stil haar tranen stopten en ze voelde ineens helemaal ontspannen aan. Als een zoutzak zakte ze in elkaar en Tom kon haar leveloze lichaam net goed vasthouden voor ze uit zijn armen gleed.

"Irene! !! Irene!!!" Zoals hij had geleerd bij eerste hulp trok hij haar jasje los en haar knopen en begon hij de hartmassage.  

Zijn moeder kwam net binnen in hun huis. Ze kwam elke zondag koffiedrinken, ze schrikt van het taffereel.

 "Bel 112!!! NU!!  Schreeuwde Tom haar toe. 

Erna ging alles in een oogwenk.  De ambulance broeders namen Tom over. En ook dat mocht niet baten.
Enkele uren later kwamen ze naar buiten Zijn moeder bibberde met een kopje koffie in haar handen en Tom was gefrustreerd.  En rookte zijn sigaretten alsof hij ze op at. 

Hij keek op toen de ambulance broeder zijn keel schraapte.
"Helaas mocht onze hulp niet baten " 

Tom zakte in elkaar. "Nee, nee, nee dit mag niet zo eindigen. 

We zouden....

Dikke tranen rollen over zijn wang.

" Dit kan het einde niet zijn!!

In zijn droom blikt hij terug naar een moment samen met Irene.

Ze keken elkaar aan, de zwijgzame spanning nam toe. Hij pakte haar handen stevig vast en de blik in hun ogen waarin hun gevoel voor elkaar duidelijk mag zijn. Leek wel voor eeuwig te duren.
"Ik heb je hart" fluisterde ze en bij het knipperen van haar ogen rolde enkele tranen over haar wang.
Hij kuste haar voorhoofd. Het was slechts een vlaag. "Ik heb je lief" zei hij.

Een arm over haar schouders, ze zakte in elkaar! "Waarom!  hij wilde haar hand nog aanraken maar greep in het "niet".

In de realiteit teruggetrokken.

Kon hij zien dat in de verte de kist werdt gedragen.

Enkel kon hij deze nog nastaren.

Liefs,

Suzanne Schrijft