Heb jij wel eens het gevoel, het idee, dat je de wereld met andere ogen bekijkt dan een ander?
Of misschien vele andere?
Gefeliciteerd!! Je bent niet alleen....
Nee grapje, die was niet zo bedoeld.
Iedereen is uniek in deze wereld, er is geen 2e die voelt, proeft of denkt als jij.
Ik heb er altijd zo hekel aan, de woorden je stelt je aan, het is niet zo. Of alles wat is gebasseerd op de mening van een ander. Terwijl ken jij een ander zijn gevoel?? Voel jij wat hij/zij voelt?
Knap hoor als je dat kan, maar daar geloof ik niks van.
Woorden als deze ontsnappen zo vaak aan de mond van een ander, ongecontroleerd!
Er niet bij na te denken wat je in een ander oproept of veroorzaakt.
Maar dat is ook lastig het is de mens, zoals we zijn. Geschapen/geboren of gecreërd.
Door invloeden van buitenaf, familie, vrienden, bekende, onbekende of je eigen belevingswereld.
Sommige dingen kan je wel inschatten, dat is zeker waar.
Maar de woorden: Het is niet zo of je stelt je aan.
Ze zijn niet zwaar beladen bedoelt.
Toch denk ik, ik heb makkelijk praten.
Want ja, zo denk ik erover.
Dat als je met mensen omgaat, groot of klein.
Je altijd de juiste woorden moet kiezen.
Zeg niet iets waar je later spijt van krijgt.
Ik heb echt een hele tijd gedacht dat wat ik voelde niet waar was, ik begreep mijn eigen gevoelens en emoties niet. Nu had ik mijzelf het aangepraat, door de woorden die mij werden gezegd eens of vaker. Dat hoe ik mij voelde niet klopte. Dat ik uiteindelijk al mijn gevoelens en gedachtes oppropte. ze waren voor mij en voor mij alleen, daar was ik veilig in mijn overvolle hoofd. Waardoor ik wel eens in gedachte was, kon verdwalen in mijn dagdromen. Staren naar buiten zonder echt te kijken.
Andere ogen wijzen, beoordelen, veroordelen.
En het is moeilijk hoor om goed te begrijpen wat ik precies bedoel.
En je kan niet altijd rekening houden met een ander, met zijn of haar gevoel. Want hoe je iets zegt, goed of slecht bedoelt. Het kan gewoon anders overkomen op een ander.
Dat is gewoon het hele verschil, van iedereen die uniek is. Iedereen die zijn eigen ik is.
Vraag daarom altijd, begrijp je het?? Of hoe voel je je?? Toon intresse in de gene die je liefhebt.
Want doen ze het eenmaal niet meer, dan is het einde zoek.
Andere ogen wijzen, beoordelen, veroordelen.
En dat zal altijd zo zijn.
Leef je leven, zoals jij dat wil.
Zoals jij denkt, dat goed voor jou is, maar weet ook!
Dat wat voor jou werkt, hoeft niet te werken voor een ander.
Dus leer ook je aanpassingsvermogen te onderzoeken.
Een verhaal heeft altijd 2 kanten. Het is hetzelfde verhaal vertelt uit 2 unieke personen met ieder zijn eigen belevingswereld. Niks eraan is verzonnen. Het is hoe het is overgekomen op de ander.
Uiteraard zijn er betreft mensen wel altijd uitzonderingen.
De leugenaars, de mensen zonder compasie.
Al zijn die personen en hun gedragingen ook weer een verhaal apart.
Kun je daar ook zoveel over zeggen.
Maar dat....
Een andere keer.
Veel liefs,
Suzanne schrijft.
Of misschien vele andere?
Gefeliciteerd!! Je bent niet alleen....
Nee grapje, die was niet zo bedoeld.
Iedereen is uniek in deze wereld, er is geen 2e die voelt, proeft of denkt als jij.
Ik heb er altijd zo hekel aan, de woorden je stelt je aan, het is niet zo. Of alles wat is gebasseerd op de mening van een ander. Terwijl ken jij een ander zijn gevoel?? Voel jij wat hij/zij voelt?
Knap hoor als je dat kan, maar daar geloof ik niks van.
Woorden als deze ontsnappen zo vaak aan de mond van een ander, ongecontroleerd!
Er niet bij na te denken wat je in een ander oproept of veroorzaakt.
Maar dat is ook lastig het is de mens, zoals we zijn. Geschapen/geboren of gecreërd.
Door invloeden van buitenaf, familie, vrienden, bekende, onbekende of je eigen belevingswereld.
Sommige dingen kan je wel inschatten, dat is zeker waar.
Maar de woorden: Het is niet zo of je stelt je aan.
Ze zijn niet zwaar beladen bedoelt.
Toch denk ik, ik heb makkelijk praten.
Want ja, zo denk ik erover.
Dat als je met mensen omgaat, groot of klein.
Je altijd de juiste woorden moet kiezen.
Zeg niet iets waar je later spijt van krijgt.
Ik heb echt een hele tijd gedacht dat wat ik voelde niet waar was, ik begreep mijn eigen gevoelens en emoties niet. Nu had ik mijzelf het aangepraat, door de woorden die mij werden gezegd eens of vaker. Dat hoe ik mij voelde niet klopte. Dat ik uiteindelijk al mijn gevoelens en gedachtes oppropte. ze waren voor mij en voor mij alleen, daar was ik veilig in mijn overvolle hoofd. Waardoor ik wel eens in gedachte was, kon verdwalen in mijn dagdromen. Staren naar buiten zonder echt te kijken.
Andere ogen wijzen, beoordelen, veroordelen.
En het is moeilijk hoor om goed te begrijpen wat ik precies bedoel.
En je kan niet altijd rekening houden met een ander, met zijn of haar gevoel. Want hoe je iets zegt, goed of slecht bedoelt. Het kan gewoon anders overkomen op een ander.
Dat is gewoon het hele verschil, van iedereen die uniek is. Iedereen die zijn eigen ik is.
Vraag daarom altijd, begrijp je het?? Of hoe voel je je?? Toon intresse in de gene die je liefhebt.
Want doen ze het eenmaal niet meer, dan is het einde zoek.
Andere ogen wijzen, beoordelen, veroordelen.
En dat zal altijd zo zijn.
Leef je leven, zoals jij dat wil.
Zoals jij denkt, dat goed voor jou is, maar weet ook!
Dat wat voor jou werkt, hoeft niet te werken voor een ander.
Dus leer ook je aanpassingsvermogen te onderzoeken.
Een verhaal heeft altijd 2 kanten. Het is hetzelfde verhaal vertelt uit 2 unieke personen met ieder zijn eigen belevingswereld. Niks eraan is verzonnen. Het is hoe het is overgekomen op de ander.
Uiteraard zijn er betreft mensen wel altijd uitzonderingen.
De leugenaars, de mensen zonder compasie.
Al zijn die personen en hun gedragingen ook weer een verhaal apart.
Kun je daar ook zoveel over zeggen.
Maar dat....
Een andere keer.
Veel liefs,
Suzanne schrijft.
Reacties
Een reactie posten