Verhaal van de Hond

Ik heb zelf een Mechelse herder teefje van 11jaar en een Jackrussel x Chihuahua reu van 9jaar.

Ze heet Djinxie en hij heet Felix.

Ik kan me geen leven zonder hun voorstellen, helaas weet ik echt dat er een tijd is van komen en gaan.

En al zijn hun er niet mijn hele leven, ben ik er wel in hun hele leven.

En hun zijn zeker een verrijking in mijn leven. 

Honden en wolven zijn mijn lievelingsdieren en daarom zullen ze ook in mijn gedichten en verhalen eens terugkomen.

Uit het perspectief geschreven van de hond.

Ik ben nieuw.
Nieuw op deze wereld, ik kan wel al ruiken maar nog niet zien of horen.
Mijn moeder is mijn veilige haven. Ik ruik haar en ze zorgt voor mij. De eerste weken slaap ik veel. Ik piep n beetje maar ik word steeds n beetje sterker. Ik leer mijn broertjes en zusjes kennen. Na een bepaalde tijd gaan mijn oogjes open en ik kan ook de wereld om mij heen horen. 

Ik schrik nog van veel dingen. Maar mijn moeder leert me dat het normaal is. Stoeien met mijn broertjes zusjes en mijn mama. Ze leert me de basis dingen. 

Na een korte tijd weet ik al dat ik op een krantje mag plassen. Na kleine ongelukjes gaat het steeds beter.
En dat allemaal binnen 8 weken. Wat slim van mij.
Na 8 weken ben ik al aan een aantal dingen gewent en ook aan geluiden. Ik wordt opgetild het is spannend en eng te gelijk. 

Ik ga maar zo hard kwispelen omdat ik gewoon me geen houding weet te geven.

Ik wordt meegenomen krijg kusjes en knuffels.
Ik merk al gouw dat ik mijn zusjes mn broertje en min moeder niet meer bij me heb. Ik piep nog avonden omdat ik me zo alleen voel.

Ik zit in een kooitje maar mag daar Gelukkig!! ook elke morgen weer uit.

Verdriet slaat om in liefde en al gouw weet ik niet beter.
Ik leer nog zoveel én nu ben jij mijn nieuwe mama!

Ik volg je en probeer je te begrijpen.
En soms ben ik wel eens stout maar lang boos op mij blijven lukt je gewoon niet.
Ik kijk je soms zo zielig aan daar smelt je hart toch voor.💓

Soms kom je wel eens naar me toe. 

En al begrijp ik je niet,en versta niet wat je zegt. 

Zijn je handen om mijn nek geklemd. En wordt mijn vacht vochtig van je tranen. 

Probeer ik je kusjes te geven. En je vrolijk te maken. 

En altijd lukt dat wel.
Ik slaap naast je zij en houd de wacht over je.

Het maakt niet uit hoe lang je weg bent. Ik sta altijd aan je deur om je binnen te verwelkomen. 

Ik spring nog net niet in je armen.

MAAR....

Na jaren plezier. En vertier lukt het me niet allemaal meer.
Ik ben vermoeid en sjok nog naar de deur. Mijn staart kwispelt laag. 

Maar ik kwispel in mijn  gedachte nog net zo hard als toen ik jong en actief was.
Ik trek bij het uitlaten je niet meer omver. 

Ik jaag de kat niet meer achterna.

Misschien moet je me n duwtje geven om verder te lopen.
Ik sprong nog wel eens de sloot, Maar je moest mij eruit vissen. Het lukte me niet meer om eruit te klimmen. Je viel in de sloot. En nu blijf ik maar aan de lijn, dichtbij jou.

Ik kan steeds slechter zien en horen maar nog steeds voel ik je aanwezigheid en kwispelt mijn staart nog als je binnen komt. 

Ik wacht in mijn mandje tot je me die knuffels en kusjes komt brengen. 

Nog even blij met mn tong naar buiten alsof ik glimlach, bedank ik je voor alle fijne jaren die je me hebt gegeven.

Weer tranen in je ogen ik voel ze op mijn vacht en ik voel gewoon dat je iets dwars zit. 

Nog n lebber in je gezicht.

Ik wil nog eten maar mijn lijf is op. 

Ik probeer wiebelig op te staan. 

Maar al gouw schuif je de bak met voer en water voor me neus. 

Dankbaar eet en drink ik.

Het lukt me niet meer om over je te waken naast je bed. Jij slaapt boven en ik beneden. 

Maar deze nacht was anders. Je slaapt naast mij. En waakt over mij.

Morgenvroeg neem je me mee. Naar de dierenarts. Ooh zo bekend voor mij. Ik kan niet meer goed lopen dus je draagt me naar binnen.
Op de tafel probeer ik de man die ik al jaren ken nog te begroette. 

Mijn staart wiegt langzaam heen en weer.
Ik krijg een prikje. Ik voel het nouwelijks. 

Ik kijk je nog aan. Mijn baasje mijn opvoeder. Mijn alles. 

Ik wil nog zo graag kunnen kwispelen. 

Ik wil je laten weten hoe blij ik ben, dat als ik mijn ogen sluit. 

Ik jou het laatst heb gezien.

 Liefs,

Suzanne schrijft