Gescheiden ouders

Het is nooit leuk, als je ouders je apart nemen.
En de zin beginnen met "We moeten je iets vertellen".
Je zit op de bank en het eerste wat je denkt is "heb ik iets fout gedaan?

Je wereld stort letterlijk in elkaar.

Met de zin "mama en papa gaan uit elkaar"
Je vraagt je af als kind zijnde, als ze dan niet meer van elkaar houden?
Houden ze dan nog wel van mij?

Al is die vraag die je je afstelt als kind zijnde niet rationeel.
Maar ja daar ben je ook een kind voor.

Vanaf dat moment gaat alles als een rollercoaster.
Terwijl je eerst alleen aan je zorgeloze kinderleventje dacht.

Ga je op dingen letten en de sfeer tussen vader en moeder begint je op te vallen.

Ik kan niet voor ieder kind spreken natuurlijk.

Maar ik trok het me zo aan.
Met alles in mijn leven, de mensen van wie ik hou.
Je wilt geen woede/ruzie tussen de mensen zien van wie je het allermeeste houd.

Alles wat eens zo veilig en vertrouwd was, het wordt anders.
Je krijgt ineens 2 huizen. 2 slaapkamers. 2 verjaardagen.
Je ziet vaak papa minder. En je kan het niet begrijpen. Wil hij jou niet meer zien? heeft hij geen tijd meer voor jou? Ben je nog wel belangrijk?

Je stelt je zelf als kind 100 duizend vragen zonder antwoord. En je dealt hier alleen mee.

Want papa en mama zijn zoveel regelen.

En ze lijden je af met leuke dingen doen en ze gaan verder met hun levens apart van elkaar.
En uiteindelijk lig je in bed en je krijgt een kus van alleen papa. Of van alleen mama.
Je huilt jezelf nachten in slaap omdat je een gevoel hebt van binnen die je verslind.

Je begrijpt het niet.

Je neemt alles waar wat er tussen beide gezegd word.
En soms zijn papa en mama helemaal niet aardig over elkaar. Je hoort en voelt dat.

Je bent net een spons, alles blijft hangen.

En je kan alleen maar denken, ik vind mama goed.
Ik vind papa goed.
Waarom zijn ze zo gemeen tegen elkaar?

En hoeveel verdriet doet het ons als we zien dat jullie elkaar zo zwart kunnen maken, of elkaar zo kunnen negeren.

Weten jullie wel hoe moeilijk het is om van jullie allebei te houden terwijl dat van soms overkomt dat het van jullie niet mag. Dat we dan maar niets zeggen over hoe leuk het weekend bij de ander was?

Ik was 12 jaar en kan me nog steeds herinneren dat mijn vader uit boosheid zij "als ik je moeder over zie steken bij het zebrapad, dan rijd ik door".
Weet wat je zegt, hoeveel dat kan steken. Zeg dingen niet tegen je kind over de ander.

Ook nu jaren later.
Het steekt nog steeds.

Ze zeggen nu andere dingen over elkaar, ik zou nog steeds wensen af en toe spontaan doof te zijn in deze momenten. En ik vind het al zo moeilijk er wat van te zeggen.
Ik heb geleerd maar alles te pikken  omdat ik me niet belangrijk genoeg voelde.
Dingen meegemaakt waardoor ik zo stil ben geworden.
Het gaat steeds beter.

Maar ik vraag me zo af.

Als ik ga trouwen, willen mijn ouders mij dan samen weggeven? Kunnen ze elkaar aankijken. Wordt het de mooiste dag van mijn leven. Of zou ik om die reden niet eens willen trouwen.
Als ik jarig ben, kan ik het dan maken om ze allebij uit te nodigen op dezelfde dag? of moet ik mijn verjaardag nog steeds apart op 2 dagen vieren?
Als ik ooit aan kinderen begin? Hoe leg ik uit dat mijn ouders elkaar niet willen zien of uitstaan. Waarom kan het niit normaal gaan?

Het leven is te kort om jaren boos te blijven, om elkaar dood te negeren. Je hebt een leven en daarin besloten dat je aan kinderen begint. Je bent allebei ouder. Denk aub aan je kind.

Mijn gedicht:

Gescheiden ouders

Mijn ouders gaan scheiden.
Ze doen alles om elkaar te vermijden.
Ik als kind kan het niet begrijpen.
Als kind zijnde, behandel je elkaar als gelijke.

Ik mag papa en mama evenveel.
Maar hun vliegen elkaar, nog net niet naar de keel.

Het gevoel is, dat ik moet kiezen.
Maar ik wil beide niet verliezen.

Als kind sta je altijd tussenbeide.
En situatie waar je uit wil verdwijnen.

Veel liefs,

Suzanne schrijft