Felix
Ik heb je 11 jaar geleden uitgekozen. Dat we een 2e hondje ooit in huis zouden nemen was een droom waarvan ik dacht dat die nooit zou uitkomen. Mijn moeder wou een teefje, want Djinxie de mechelse herder was dat tenslotte ook. Het zou makkelijker zijn zei ze nog. Dan hoefden we alleen naar buiten, kon ze snel plassen en weer naar binnen. Dat was het idee "hond" bij mijn moeder.
Mij maakte het niks uit, ik kreeg een hond. Ik was gelukkig met die gedachte. We gingen kijken ergens in Rotterdam dacht ik dat het was. We zagen geen moeder of vader hond. Alleen jou en je zusje. Op het moment dat ik binnenstapte was ik al verliefd op jou. Er was geen twijfel jij was liefde op het eerste gezicht. Mijn zusje was mee en samen opperde we wat over namen. Ik noemde een aantal namen waaronder Felix en mijn zusje was verkocht, ze hield je vast en zei dit is een echte FELIX.
We kwamen weg met die naam, je was en Felix geworden en die naam heb je op een maand na, 11 volle jaren eer aan gedaan. Maar ja, je was wel een reu en dat was eigenlijk niet de bedoeling van mijn moeder althans. Terugkomend op het verhaal dat je met een teefje sneller klaar was met lopen.
Toch ging het in de praktijk anders. Djinxie wil namelijk eerst een kilometer lopen geloof ik, tot ze het perfecte plekje vind om een plasje te plegen. Terwijl Felix zich dan al had leeg geplast.
Toen je Djinxie heb ontmoet ging dat niet van een leien dakje, Djinxie was al 2 jaar en vond jou maar een indringer. Je hebt op de eerste avond al geprobeerd haar bot in te pikken, zo klein als je was. Zo kleine brutale donder. Djinx was boos en haalde je open met haar bek en we schrokken ons dood. Je piep je jank ging door merg en been en bloed zat overal.
De eerste avond wat een avontuur je had uiteindelijk 7 hechtingen, in je neus en je bekkie was open gescheurd. Arm ding je narcose was nog zo voelbaar dat je niet eens op je pootjes kon staan toen we je terug haalde.
Plassen lukte niet buiten omdat je door je pootjes zakte. Snachts sliep je bij mij met je eerste knuffel, een panda beer. En ik werd midden in de nacht wakker, alles was onder geplast. Arm ventje.
De volgende dag waren we bang jullie weer samen te brengen maar dit ging, en je was een imbeciel je beet in haar lippen en oren en je was alles vergeten? Garnalen hersens haha. En Djinxie was super lief voor je. Volgens mij was ze erg geschrokken.
Het eerste levensjaar heb je getobd met je darmen, giardia en darmbacterie. Wat was dat een drama. Maar je bent in al die jaren dat ik je bij me mocht hebben het meest lieve en leuke en brutaalste kleine hondje geweest waar ik ontzettend veel van heb gehouden en nog steeds veel van houd ook al zie ik je niet meer elke dag. Wat een moeilijke beslissing is er gevallen. Ik heb altijd nog de herrineringen en de honderden of duizenden fotos.
Ik weet nog wel die ene keer, ik had mijn rijbewijs nog niet, ik was bij het mooiste bos geweest wat ik in mijn leven heb gezien. Ik was verliefd op dat bos geworden.
Het mastbos in Breda, toevallig er n' keer gekomen toen nog met mijn ex. N geluk bij n ongeluk?
Afijn, het mooiste bos. Ik wou er heen, ik vond de trein eng, ik wist ook niet of de honden daarin mochten. Dus ik ging met bus en metro, 3 uur heen en 3 uur terug. Om daar wel geteld 1 uur te wandelen.
Herinneringen!
5 jaar geleden heb ik al diverse keren bij de dierenarts gestaan vanwege je gezondheid. Kotsen, ziek zijn. Je urine echt een hele hoop gedoe. Waarom kon die dierenarts niet in een keer duidelijk zijn. Ik moest urine inleveren voor de aller eerste keer....wees dan duidelijk. Ik kwam met urine en het moest ochtendurine zijn.....Faal 1
Dan kom je aan met ochtendurine.....ook niet goed....Faal 2
Het moest ochtendurine zijn en hij moest de avond ervoor niks gedronken te hebben...Zeg dat dan gelijk in 1x moeilijk??? Er was veel aan de hand, eiwitten, echo nieren. Medicatie. Het ging weer een tijd goed en alles raakte in de vergetelheid. Ik zat zelf in een moeilijke periode in mijn leven. Alles raakte in de vergetelheid. Je hebt je altijd zo goed gehouden. Tot plots einde 2019. Het ging weer zo bergafwaarts. Weer urine testen, bloed testen.
uitslag, PLE wat inhoud dat je eiwitten via je darm verliest. Prednison je hele leven lang ik ging door de grond maar je kon er wel oud mee worden, de dierenarts was verbaasd honden met deze ziekte zijn normaal niet zo levendig als jij was. Maar je was tot op je laatste dag een strijder.
Je ziekteverschijnselen kotsen, diaree en urine in huis laten lopen verdwenen. Ik kon niet gelukkiger meer zijn.
Tot dinsdag 3 November 2020 in de avond liep je zo dichtbij, bijna in mij. Ik merkte het metteen. Er was iets niet goed. De nacht ben je van bed afgesrpongen en heb je denk ik wel 3x gekotst, waar je de kots onder de mat probeerde te begraven of weer had opgegeten....
Woensdag 4 November 2020 ben ik ivm je darmziekte naar de dierenarts gegaan. Je hebt een prikje tegen de misselijkheid gehad. Ik wilde een bloedtest nog maar daar moest je nuchter voor zijn. Dus 5 November 2020 zijn we weer terug gegaan en je nekje een beetje kaal geschoren om bloed af te nemen.
De uitslag was niet zoals ik verwachtte op de eiwitten. De uitslag had te maken met je nieren. Ik heb een urinemonster moeten brengen en 6 November hebben we in alle haast een echo van je nieren laten doen, een kaal buikje geschoren. Maar man wat deed je het goed, terwijl je de dierenarts super eng vind. Of vond...
Ik heb gehuild de dagen, het weekend. De uitslag was niet best. De dierenarts had het over een schrompelnier. Je was jezelf aan het vergiftigen en we moesten ons voorbereiden en het hebben op je kwaliteit van het leven. Misschien was je nierfunctie nog maar 20%/. Je zou niet meer beter worden. En jaar zou het niet meer worden. Misschien dagen, weken of enkele maanden?? Ik kreeg medicatie mee.
Daar stond ik dan thuis, het huis dat mijn vriend en ik in September dit jaar hebben gekocht. Met het idee om daar samen nog lang te genieten. Maar wel met een Djinxie, ook met een Felix....ook met een Felix. En niet alleen die paar korte maandjes maar ik wou nog zo graag. Dat je nog veel langer van de grote tuin had kunnen genieten. Dat je na 2 jaar geen eigen tuin te hebben gehad. Zo vervelende scheldende buurman waar je bang voor was kon genieten van de tuin. Van onze tuin! EN DAT JE NOOIT MEER HOEFDEN TE VERHUIZEN!! Dit plekje wat pas van ons is en echt van ons is. Zo kort voor jou geweest al weet ik zeker dat je heb genoten. En zal ik nooit vergeten dat je uit je eigen besloot om op tafel te gaan zonnen. Je hield van de zon, ondanks je zwarte vacht.
Met de medicatie thuis was het eerste wat ik mij bedacht, dit wil ik niet! Ik wil mijn beestje niet op medicijnen verder laten leven die zijn leven, niet beter maken maar hem verdoven. Je zou steeds zieker worden en meer momenten van misselijkheid en beroerd zijn. Je hebt het hele weekend als een dood vogeltje op bed gelegen ik heb gehuild. Wij hebben gehuild. Je was altijd 1 met ons. Knuffelig van hier tot tokio. Op bed moest je altijd ons aanraken en kon je heerlijk dat verwende hondje zijn. En je hebt in anderhalfjaar het hart gestolen van mijn vriend en je was zijn maatje geworden. Na zoveel jaren opvoeden wilde je het laatste anderhalfjaar liever met hem kroelen soms dan met mij, je nieuwe buddy for life. Geeft niet ik heb al die jaren jou voor mijzelf gehad ik kan delen.
9 November 2020 en maand voor je verjaardag. Voor je 11 jaar word of werdt... Ik wilde niet de zorgen hebben, wat als hij medicijnen neemt en zich na een week? of een maand of 2? of 3? of misschien eerder of later. Dat ik op je beroerdste dagen een keuze moest maken. Terwijl je die al het hele weekend al heb gehad. Je was jezelf niet meer, niet blij, geen kwispel. Geen haantje de voorste, zelfs niet bedelen.
Op de zondag had je niet eens willen eten, maar je bal was je leven en je kon totaal buiten niet zien hoe ziek je was. Terwijl je binnen in rust alles voelde in je kleine lijfje. En jij en niet eten klopt niet.
Op 9 November ik wilde je niet laten gaan, ik moest je laten gaan. Voor jou, ik wilde je niet nog zieker meemaken, volproppen met medicatie. Je laatste strandwandeling vol leven vol plezier, je balletje!
De moeilijkste keuze ooit, je at zelfs weer....
Bij de dierenarts, dan heb je nog dat gedoe met Corona. De mondkapjes op. Geen prettige manier van afscheid nemen. Gelukkig na het eerste prikje, met in slaap komen en de dierenarts de kamer verliet mocht die af, mijn vriend erbij Djinxie erbij... Ik heb je vastgehouden, honderd kusjes op je neusje gegeven. De laatste die ik ooit kon geven. En de laatste prik...je hartje hield nog zo lang vol het duurde even voor je er niet meer was. Nog en paar kusjes op je neus en mijn handen voor de laatste keer over je lijfje, door je vacht. Ik hou van je voor altijd, ingefluisterd. En we hebben de kamer verlaten en je achter gelaten.
Terug in een huis met maar alleen Djinxie en een tuigje, "security" zonder Felix
9-12-2009
9-11-2020
Reacties
Een reactie posten