Het is soms even lastig wat zet ik precies in mijn blog.
In eerste instantie wilde ik mijn blog gebruiken om mijn gedichten in te schrijven en te delen.
Hopen dat ik eventueel mensen kan raken of juist steun kan bieden door middel van het schrijven.
Mijn gedichten zijn negen van de 10 keer uit persoonlijk meegemaakt leed.
Iedereen maakt wat mee in zijn of haar leven.
Ik kan niet voor iedereen spreken maar wel op deze manier mijn gevoelens uiten.
Ik hou niet van liegen, en spreek de waarheid over de dingen die ik heb meegemaakt.
De dingen die ik heb meegemaakt, de een vind het meevallen. De ander vind het erg vervelend.
Maar waarom, waar trek je de grens.
Om een voorbeeld te noemen. Als er bij iemand een hond zou overlijden en bij iemand anders een vis.
Maakt het overlijden van een vis echt niet minder uit. De persoon die geeft om die vis.
Daar waar sommige mensen het maar een vis vinden, kan voor een ander het "maar" een hond zijn.
Het verdriet is hetzelfde. Alleen het dier is anders. En omdat sommige mensen dat begrip niet hebben kan er wel eens onenigheid of ruzie onstaan.
Nu wijk ik af, van waar ik het over wil hebben.
Vind jij dat ik of iemand anders dingen mag delen het zij, openbaar mag zetten?
Het is fijn om steun te krijgen, van mensen die misschien hetzelfde meemaken.
Of gewoon begrip. Daar waar ik dat zoek al jaren niet krijg.
En het loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik ben een schrijver, ik schrijf al jaren op wat ik voel.
En ik spreek mijn gedichten uit in het openbaar.
Alleen mijn verhaal staat niet openbaar.
Met wie ik het ook deel, kan ik het niet delen om wie het betreft.
En ik wil niet kwetsen, dat is mijn opzet niet.
Maar ik voel mij al jaren gekwetst.
En ik vraag me al jaren af waarom.
En ik heb het gevoel dat ik alles heb geprobeerd.
En ik heb het gevoel dat ik nooit zal voldoen.
En om dat gevoel los te laten.
Wil ik schrijven.
Wil ik het kwijt.
En moet ik niet alleen dat verhaal opschrijven en loslaten.
Maar ben ik misschien al op het punt aangekomen.
Van loslaten.
En het is nog als de navelstreng die je wilt vasthouden.
Het is meer een moeten, dan een willen.
Want het voelt niet goed meer.
Maar mijn hart zegt nog steeds, fluisterend.
Ik wil zo graag....
Geef niet op.
Alleen weet ik, na alles. Dat het ander is.
Of het ooit de tijd zal worden, van terugkeer.
Het zal nooit meer worden.
Ik had mij echt iets anders voorgesteld.
Liefs
Suzanne Schrijft
In eerste instantie wilde ik mijn blog gebruiken om mijn gedichten in te schrijven en te delen.
Hopen dat ik eventueel mensen kan raken of juist steun kan bieden door middel van het schrijven.
Mijn gedichten zijn negen van de 10 keer uit persoonlijk meegemaakt leed.
Iedereen maakt wat mee in zijn of haar leven.
Ik kan niet voor iedereen spreken maar wel op deze manier mijn gevoelens uiten.
Ik hou niet van liegen, en spreek de waarheid over de dingen die ik heb meegemaakt.
De dingen die ik heb meegemaakt, de een vind het meevallen. De ander vind het erg vervelend.
Maar waarom, waar trek je de grens.
Om een voorbeeld te noemen. Als er bij iemand een hond zou overlijden en bij iemand anders een vis.
Maakt het overlijden van een vis echt niet minder uit. De persoon die geeft om die vis.
Daar waar sommige mensen het maar een vis vinden, kan voor een ander het "maar" een hond zijn.
Het verdriet is hetzelfde. Alleen het dier is anders. En omdat sommige mensen dat begrip niet hebben kan er wel eens onenigheid of ruzie onstaan.
Nu wijk ik af, van waar ik het over wil hebben.
Vind jij dat ik of iemand anders dingen mag delen het zij, openbaar mag zetten?
Het is fijn om steun te krijgen, van mensen die misschien hetzelfde meemaken.
Of gewoon begrip. Daar waar ik dat zoek al jaren niet krijg.
En het loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik ben een schrijver, ik schrijf al jaren op wat ik voel.
En ik spreek mijn gedichten uit in het openbaar.
Alleen mijn verhaal staat niet openbaar.
Met wie ik het ook deel, kan ik het niet delen om wie het betreft.
En ik wil niet kwetsen, dat is mijn opzet niet.
Maar ik voel mij al jaren gekwetst.
En ik vraag me al jaren af waarom.
En ik heb het gevoel dat ik alles heb geprobeerd.
En ik heb het gevoel dat ik nooit zal voldoen.
En om dat gevoel los te laten.
Wil ik schrijven.
Wil ik het kwijt.
En moet ik niet alleen dat verhaal opschrijven en loslaten.
Maar ben ik misschien al op het punt aangekomen.
Van loslaten.
En het is nog als de navelstreng die je wilt vasthouden.
Het is meer een moeten, dan een willen.
Want het voelt niet goed meer.
Maar mijn hart zegt nog steeds, fluisterend.
Ik wil zo graag....
Geef niet op.
Alleen weet ik, na alles. Dat het ander is.
Of het ooit de tijd zal worden, van terugkeer.
Het zal nooit meer worden.
Ik had mij echt iets anders voorgesteld.
Liefs
Suzanne Schrijft
Reacties
Een reactie posten