Ik heb 2 honden een mechelse herder, zij heet Djinxie en is bijna
12 jaar (15 December) en Felix hij is een Jackrussel mix chihuahua van 10 jaar
(9 December).
Mijn steun en toeverlaat al
deze jaren. Ze zijn geen ding, zoals sommige mensen met hun honden of uberhaupt
met dieren omgaan. Beestachtig! En dan houd ik het nog netjes.
Mijn honden zijn mijn, steun,
mijn trots, mijn schouder om op te huilen, ik ga voor ze door het vuur.
Momenteel is Felix ziek, hij
heeft PLE. Wat inhoud dat hij eiwitten niet opneemt en via zijn darmen verloren
gaan. Nu zit hij al 2 weken aan de Pretnison. Gelukkig gaat het beter maar we
zijn er nog lang niet. De bloedonderzoeken en de consults bij de dierenarts, en
de medicijnen. Kosten mij klauwen met geld. Maar ik heb het voor hem over, voor
allebij uiteraard. Gelukkig is Djinx met haar leeftijd super gezond.
Mijn hond.
Rolt graag in de strond.
Maar ze is ook niet vies, van dode vis.
Ik weet ook niet, wat er mis met haar is.
Ik vind het totaal niet fris.
Haar maakt het niks uit.
Dat ze stinkt naar sloot.
Zij wordt blij, van poep op haar snuit.
Ze ruikt als de dood.
Tot in de wortels van haar haren.
Die ze in mijn woonkamer zal bezaaien.
Je kunt haar best aaien.
Ik sleep haar regelmatig onder de douche.
Die vieze smeerpoets.
Ze stelt zich altijd aan.
Gaat al hijgen en huilen.
Wilt ze zich het liefst verschuilen.
En dan zit ik nog niet eens, aan de kraan.
Een keer heeft ze in bad gepoept.
Maar het is wat ze zichzelf aandoet.
Al kan ik achteraf altijd wel om haar acties lachen.
En zal ik haar hondse gedrag, niet bestraffen.
En eenmaal schoon, fris en nat.
Ligt ze in haar mand te mokken.
Want ze wou niet in bad,
Maar ze zal ook niet stoppen.
En zo staat mijn neus altijd op scherp, en kijk ik goed uit.
Want binnen de kortste keren gaat ze weer met haar snuit.
Haar bek vol met poep, haar haren als vis.
Is wanneer zij, op haar gelukkigst is.
En gelukkig zijn enigzins de streken weg.
Waarbij ik haar moest lokken en vangen.
Ik had vaak gewoon dikke pech.
Ze is zeker, goed. In mij stangen.
Haar grote oren, zijn immers meer voor de sier.
En al is/was ze af een toe een klier.
Geeft dit dier.
Mij mega veel plezier.
Liefs
Suzanne Schrijft
Haar maakt het niks uit.
Dat ze stinkt naar sloot.
Zij wordt blij, van poep op haar snuit.
Ze ruikt als de dood.
Tot in de wortels van haar haren.
Die ze in mijn woonkamer zal bezaaien.
Je kunt haar best aaien.
Ik sleep haar regelmatig onder de douche.
Die vieze smeerpoets.
Ze stelt zich altijd aan.
Gaat al hijgen en huilen.
Wilt ze zich het liefst verschuilen.
En dan zit ik nog niet eens, aan de kraan.
Een keer heeft ze in bad gepoept.
Maar het is wat ze zichzelf aandoet.
Al kan ik achteraf altijd wel om haar acties lachen.
En zal ik haar hondse gedrag, niet bestraffen.
En eenmaal schoon, fris en nat.
Ligt ze in haar mand te mokken.
Want ze wou niet in bad,
Maar ze zal ook niet stoppen.
En zo staat mijn neus altijd op scherp, en kijk ik goed uit.
Want binnen de kortste keren gaat ze weer met haar snuit.
Haar bek vol met poep, haar haren als vis.
Is wanneer zij, op haar gelukkigst is.
En gelukkig zijn enigzins de streken weg.
Waarbij ik haar moest lokken en vangen.
Ik had vaak gewoon dikke pech.
Ze is zeker, goed. In mij stangen.
Haar grote oren, zijn immers meer voor de sier.
En al is/was ze af een toe een klier.
Geeft dit dier.
Mij mega veel plezier.
Liefs
Suzanne Schrijft
Reacties
Een reactie posten