Kort verhaal: Het is te laat

Jaarlijks krijgen zo'n 135.600 volwassenen voor het eerst een depressie. Inclusief jongeren en ouderen hebben naar schatting bijna 800.000 mensen een stemmingsstoornis.

Deze personen kampen wel eens met suïcidale gedachten.

en ter inspiratie uit eigen gedachte.

Heb ik een verhaal geschreven.

Mijn beste vriendin en ik.

Ik ken haar door en door.
Maar vandaag is ze anders. 

Ze kwam binnen en haar blik is anders.

Haar houding is gebogen en gesloten.

De normaal zo vrolijke en spontane meid die ik heb leren kennen, van wie ik normaal een uitbundige omhelzing krijg, een knuffel die ik nu mis, vandaag is anders.

Ze ligt op mijn bed en ze blijft maar huilen. 

Ik krijg met geen mogelijkheid uit haar, wat er mis met haar is.

Ze verzamelt moed, en opend haar mond en haar lippen trillen.

Ze probeert me het te vertellen.

De juiste woorden zijn niet te vinden. 

Ik ga  bij haar zitten leg mijn hand op haar schouder. 

Zachtjes wrijf ik. 

Ik probeer haar te troosten. 

Ik wil zo graag weten wat er met haar aan de hand is. 

Maar ik denk ook als ze daar aan toe is, vertelt ze me het wel.

Ik wist toen niet wat mij te wachten zou staan.

Ik pak wat papierendoekjes en leg die bij haar neer.

Mijn beste vriendin kon ik je maar helpen. 

Ik zucht. 

En ik voel me hulpeloos.

Ik ga wat drinken voor haar halen. 

En besluit om over een uurtje, ongeveer terug te komen.
Ik wil haar, haar rust gunnen.

Ik wil haar de tijd geven om verdrietig te zijn. 

Ze is bij mij veilig om zichzelf te zijn. 

Ze is bij mij veilig om haar gevoelens te tonen. 

Ik geef haar nog een kus op haar wang.

Even later......................................

Ik kom weer naar binnen heel zachtjes. 

En ik zie haar liggen. 

Ze ligt heel vredig. 

Ergens hoop ik dat ze zichzelf in slaap heeft gehuild.

Dat zijn de beste slaapjes.

Ik zie tussen haar vingers en papieren doekje wat ik heb gegeven. 

Het zit stevig tussen haar vingers.
Ik zet het glas met water op tafel en het een briefje op de vloer valt me op.

Het briefje is en elkaar gefrommeld, voorzichtig puzzel ik het uit elkaar.

Mijn beste vriendin.

Ik kan je niet zeggen hoeveel ik van je hou.
Maar er zijn dingen die ik niet kan zeggen.

Waar ik niet mee om kan gaan.
Er zijn verschrikkelijke mensen op de wereld.

En ik voel veel te veel.

Er is iets gebeurd.

En ik weet niet, ik weet niet hoe! 

IK mij hier overheen moet zetten!

De laatste zin van de brief begrijp ik niet.

En dan in een ogenblik begin ik het te beseffen.
Ik draai me naar haar om ik begin aan haar te trekken en ik begin te huilen,  Ik ben begint te schreeuwen maar ik krijg géén beweging in haar.

Het is té laat.

Nu begrijp ik de laatste zin.

Mijn beste vriendin 

Sorry dat ik je Verlaat.